Let us go then,you and I
Δεν ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους,αν όμως τους αφιερώσεις λίγο χρόνο ίσως να μπορείς πιο εύκολα να τους διακρίνεις,βοηθούν άλλωστε και τα σημάδια που τους προδίδουν:το αντιφέγγισμα στο γλαρό βλέμμα,ένα μινόρε στη φωνή όταν μηρυκάζουν την ξένη σοφία και μια αίσθηση του απόμακρου που τους συνοδεύει,είναι συμπτώματα που χαρακτηρίζουν τα θύματα τού λυρισμού.
Ας μην τους συγχέουμε κακόβουλα με τις αραχνοΰφαντες υπάρξεις που κυκλοφορούν ως
αερικά στο δέντρο(της τέχνης),με τα άψυχα κουφάρια που επιπλέουν στη θάλασσα του εξιμπισιονισμού ή με τα αγριόχορτα που φυτρώνουν στους πορφυρούς ροδώνες του εντέχνου και του εναλλακτικού.
Αντιθέτως,είναι άνθρωποι που δεν τους ταιριάζει το δήθεν,μένουν όμως παγιδευμένοι στον κόσμο της ποίησης ,άνθρωποι που τους κουράζει η πραγματικότητα και η διάθεση να προσαρμοσθούν σε αυτή παίρνει τη μορφή της πέτρας που τη λειαίνει αδιάκοπα το ποταμήσιο νερό.
Βιώνουν τον κόσμο σαν παράσταση δράματος,ενώ οι υπόλοιποι ηθοποιοί και κομπάρσοι κρίνονται ως εκφραστές μιας ρασιοναλιστικής vulgarité.Οι ίδιοι κυριεύονται από τον ρόλο,λιπαίνουν καθημερινά το διυποκειμενικό τους βάσανο και σιγά σιγά καθίστανται ηδονοβλεψίες των δικών τους στιγμών,αναζητώντας μια κάποια συγκίνηση.
Και αν,ο μη γένοιτο,ορισμένους από αυτούς τους βρει η αρρώστεια σε μια στιγμή της ζωής τους,ίσως μια μέρα,κλείνοντας πίσω τους την πόρτα του θεραπευτή τους με έναν
σωρό ιατρικών εξετάσεων υπό μάλης και κρατώντας ως φυλαχτό τα λόγια αισιοδοξίας του γιατρού,να αισθανθούν μια νέα συγκίνηση,ένα πρωτόγνωρο λυρισμό που δεν προέρχεται από την τεατράλε αναπαράσταση μιας άλλης ζωής αλλά από την κραυγαλέα βεβαιότητα τής υπάρχουσας.
Ideoteque
Ανήκω κι εγώ στην πολυπληθή κατηγορία των αδυνάμων που τους κατατρύχει διαρκώς η ιδέα.Δεν εννοώ μια συγκεκριμένη εντύπωση που έχουμε αποκομίσει για το ένα ή το άλλο ζήτημα αλλά την ιδέα καθ'εαυτήν,το αιφνίδιο χτύπημα στο παράθυρο της νοητικής μας λειτουργίας από τον κόσμο της μη ύπαρξης.
Η αρχική σύλληψη μιας σκέψης και ο τρόπος που σταδιακά αποκτά μορφή και,αντιθέτως,η καθυστερημένη της άφιξη ή ακόμα χειρότερα η παντελής απουσία της βασανίζουν τους ανθρώπους εκείνους που σαν άλλοι ήρωες του Ντίκενς δέχονται επισκέψεις πνευμάτων.Όχι χριστουγεννιάτικων αλλά καθημερινών,όπως αυτό της κλίμακος,το esprit de l'escalier,τον εκπρόθεσμο δηλαδή ερεθισμό της σκέψης που μας φιλοδωρεί με έωλες απαντήσεις και μεταχρονολογημένες λεκτικές εκδηλώσεις τζάμπα μαγκιάς ή το φάντασμα του Σαλιέρι,τουτέστιν τα ιοβόλα αισθήματα για τις ξένες επινοήσεις,το δημιουργικό τάλαντο και την ευρηματικότητα των άλλων.
Για όλους αυτούς λοιπόν θα ήταν ευχής έργο η ύπαρξη μιας ιδεοθήκης,ενός προηγμένου συστήματος,φανταστικού βεβαίως,ταχύτατης ανάκλησης της ιδέας από τον καθένα και σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή όπου μέσω μιας προγραμματισμένης διαδικασίας θα ελαχιστοποιούνταν οι πιθανότητες σφάλματος αναφορικά με την αξιοποίησή τους από τους χρήστες,αφού θα ελέγχονταν αυστηρότερα οι υποκειμενικοί παράγοντες που πιθανώς να υπεισέρχονταν.
Έτσι η στιγμή,σαν ένα κομμάτι αποσπώμενο από την αδιάκοπη ροή του χρόνου και μεγεθυσμένο κάτω από τις ιδιαίτερες κάθε φορά συνθήκες του περιβάλλοντος που την περιγράφουν θα αντιμετωπίζεται εφεξής με δημοσιοϋπαλληλική αδιαφορία ως κάτι αμελητέο,το ίδιο και η ψυχική διάθεση ή η πνευματική κατάσταση του ατόμου.
Ελέω επομένως ενός εικονικού περιβάλλοντος,αναβαπτίζεται η δημοκρατικότητα,η φυσική υπεροχή κλυδωνίζεται ως αξιακό σύστημα και το πιο σημαντικό,οι άνθρωποι καθορίζουν εναργέστερα το μέλλον τους χάρη στις μεστότερες επιλογές τους.
Ορισμένοι συμπαθείς πλατωνιστές πάντως μπορεί να ενοχληθούν από αυτή τη μεταχείριση των ιδεών και να διαμαρτυρηθούν εντόνως,με άμεσο τον κίνδυνο να τους μπαγλαρώση,μαζί με λοιπούς ενδεχόμενους αντιφρονούντες,η αστυνομία του κάρμα.
